Выхавальніца-чараўніца.

Маленкі хлопчык Міхась вельмі любіў хадзіць у дзіцячы садочак. Ён здзіўляўся, калі хто-небудзь казаў, што яму не падабаецца хадзіць у сад. Але Міхась не ведаў, што толькі ў яго групе працуе выхавальніца-чараўніца. 
Кожную раніцу дзеці хуценька збіраліся на дыване у групе. Ніколі не было спазніўшыхся, незадаволеных, са слязамі на вачах малых. Усе былі весялы і сядзелі нярухома ў чаканні цуда. Выхавальніца Галіна Сямёнаўна аглядала дзяцей, правярала - ці ўсё на месце, а потым пыталася:
-   Куды мы з вамі сення адправімся?
-   У горад цукерак!
-   У краіну руж!
-   На планету малюнкаў!
Хлопчыкі і дзяўчынкі маглі прыдумаць, што заўгодна. А Галіна Сямёнаўна вырашала, якое месца ёй спадабаецца больш за іншых, потым падымала руку, і дзеці заціхалі.

-   Сення мы апынемся ў каралеўстве пачуццяў і эмоцый. Усе заплюшчылі вочы, лічым да дзесяці. Адзін-два-тры….
Калі выхавальніца назвала лічбу “дзесяць”, дзеці расплюшчылі вочы і апынуліся зусім у іншай групе. Тут таксама былі сталы, дошка, цацкі, але усе было нейкім незнаёмым. 
-   Сядайце за сталы, - сказала Галіна Сямёнаўна, - зараз у нас будзе снеданак. 
На сталах адразу апынуліся талеркі з ежай, але у кожнага яна была рознай. У Міхася была вельмі прыемная на погляд каша, у Каці быў нават прыгожа накрыты стол з з сурвэткамі і вялікай колькасцю прыбораў. А вось ў Алесі у талерцы знаходзілася нешта брудна-зяленае. У Косці ад ежы дрэнна пахла.  Дзеці ўсхваляванна паглядзелі на выхавальніцу.
-   Ага, бачу, што вы заўважылі розніцу! Ну, якія пачуцці ў вас выклікае сняданак?
-   На мой нават глядзець не прыемна, - сказала Алеся.
-   А мне вельмі спадабаецца такі пыгожы стол! – Падхапіла Каця.
Усе дзеці дзяліліся пачуццямі. А потым Галіна Сямёнаўна пляснула ў ладкі і ва ўсіх талерках апынулася духмяная каша. 
-   А зараз прыступім да сняданка! 
Але пасля першай лыжкі некаторыя скрывіліся . 
-   Мая каша занадта салёная, - сказаў Міхась.
-   А ў мяне нават кіслая! – Усклікнула Марыся.
-   Мая зусім нясмачная!
-   А тут шмат цукру!
-   Бачыце, калі выгляд падабаецца, гэта яшчэ не значыць, што начынне апынецца смачным. Зараз вы пазнаёміліся з пачуццем смака. А якія у вас эмоцыіі выклікае ежа?
-   Я вельмі незадаволены, таму што галодны, я не магу салёнае есці, - адказаў Міхась.
Выхавальніца зноў пляснула ў ладкі:
-   Цяпер хуцнька кушайце і пойдзем на прагулку.
Калі ўсе паснедалі, то пабеглі ў ванны пакой, каб памыцца. Косця апыскаў Марысю. 
-   Што ты робіш! – ускрыкнула дзяўчынка.
-   Табе непрыемна? – спытала Галіна Сямёнаўна.
-   Так! Я цяпер ўся мокрая, ад таго я вельмі злая на Косцю.
-   Косця, а табе падабаецца гэта?
-   Мне было весела, але цяпер стала сумна і сорамна, мне не падабаецца, калі на мяне злуюцца.
-   Ну, калі так, то патрэбна папрасіць прабачэння.
Косця павініўся перад Марысяй, і ўсе дзеці выйшлі на прагулку. Выхавальніца зноў пляснула ў ладкі, і ўся група апынулася на нейкай вуліцы. 
-   Вам падабаецца тут? – спыталася Галіна Сямёнаўна.
-   Да! – разам адклікнуліся дзеці.
Вуліца была вельмі прыгожай, чыстай, з яркімі разнакаляровымі дамамі. Па краях дарогі раслі зялёныя дрэвы і кусты, чуваць было спевы птушак, а людзі ўсміхаліся і смяяліся.
-   Гэта вуліца Прыемных пацуццяў. Чаму яна так называецца?
-   Яна вельмі прыгожая, чыстая, яркая, тут ўсе смяюцца, чуюцца премные пахі і гукі, тут есць цырк і парк атракцыёнаў! – Дзеці наўзахваткі сталі дзяліцца назіраннямі. 
-   Так, давайце трохі прагуляемся тут.
Калі малыя у захапленні назіралі за птахамі, выхавальніца пляснула ў ладкі. І ўсе разам апынуліся на зусім іншай вуліцы.
-   Ой, дзе гэта мы? – спалохана запыталася Алеся.
Вакол былі цемныя сухія дрэвы, стаялі разбуранныя хаты, былі ямы і ўзняты асфальт, не бачна ні травінкі, ні птушкі, то тут, то там было насмечана, а людзі хадзілі змрочныя, злыя, аднекуль даносіўся плач…. Дзеці  збіліся вакол Галіны Сямёнаўны.
-   Гэта плошча Нядобрых пачуццяў. Давайце тут пагуляем.
-   Не-не! Тут страшна і непрыемна! Вернемся ў сад! Калі ласка! – загаманілі дзеці.
Выхавальніца не пымусіла чакаць, і праз момант ўсе хлопчыкі і дзяўчынкі апынуліся ў групе.
На гэты раз каля ўмывальнікау ніхто не прыскаўся, нікому не хацелася нядобрых пачуццяў.  Пасля абеду, які быў вельмі смачны ва ўсіх, дзеці ляглі у ложкі. Яны чакалі казку. Але Галіна Сямёнаўна сказала:
-   Сення казкі не будзе!
-   Чаму? – усе малыя выглядалі расчараванымі.
-   Калі вы мне раскажыце. Якія пачуцці вас асільваюць зараз, то можа я перадумаю….
-   Нам сумна, бо казка – гэта так цікава.
-   Нам журботна, таму што мы вельмі любім казкі.
-   Нам маркотна, таму што пакуль зусім не хочацца спаць.
-   Добра, я раскажу вам казку, але яна будзе толькі пра добрыя пачуцці, дамовіліся?
-   Да!!!
І выхавальніца расказала казку пра цудоуны лес, у якім жылі толькі добрыя жывелы, якія сябравалі, дапамагалі адзін аднаму, весела праводзілі вольны час і радасна працавалі, не спрачаліся, не біліся і заўседы імкнуліся зрабіць свой лес чыстым і прыгожым.
А калі ўсе дзеці заснулі, Галіна Сямёнаўна паклікала добрыя сны, якія зараз жа скокнулі на падушкі. Потым яна хадзіла між ложкамі і ласкава жадала:
-   Няхай вашым жыццём кіруюць толькі добрыя пачуцці.
А ўвечары дадому вернуліся шчаслівыя дзеці, бо ў іх садочку працуе сапраўдная чараўніца.